Rozdział 7

Nie ogarniałam co się wokół mnie dzieje. Czy mój nauczyciel historii właśnie zastrzelił człowieka?!

- Czy pan...?

- Eleno, oddychaj głęboko. Nic mu nie będzie. To były tylko... strzału usypiające. Już dobrze - powiedział, wziął mnie za rękę i zaprowadził do szkoły. Ludzie nadal się bawili, jakby nic się nie stało. Podeszliśmy do Bonnie, Caroline, Lexi, Stefana i Damona. 

- Dziewczyny, zajmijcie się nią. Najlepiej jedźcie do domu. A my musimy pogadać - zwrócił się do braci Salvatore. Bonnie zadzwoniła do Jeremiego i piętnaście minut później siedzieliśmy w salonie.

- Wiecie w ogóle, kto to był? - zapytała Caroline. Wszyscy pokręciliśmy głowami. Pierwszy raz widziałam tych ludzi na oczy, a oni jakimś cudem coś o mnie wiedzieli. "Jesteś jak dar z nieba"... O co chodzi? Jaki dar?

- Muszę pogadać ze Stefanem - powiedziałam i poszłam na górę przebrać się. Bez zastanowienia założyłam to, co pierwsze wpadło mi w ręce. Bonnie i Caroline już poszły, a ja i Lexi ruszyłyśmy do rezydencji Salvatore'ów. 

- Lexi, kto to był?

- Nie wiem...

- Widzę, że wiesz. Powiedz mi - powiedziałam.

- To był Klaus i Rebekah Michaelson. Dawni... znajomi, można powiedzieć.

- Powinnam się ich bać?

- Raczej tak.

- A... kim jest Katherine?

- O tym powinnaś porozmawiać ze Stefanem. Lepiej będzie, jeśli sam ci powie - odpowiedziała.

- Damon mi powiedział, że to jego była dziewczyna.

- Poniekąd - odpowiedziała.

Weszłyśmy do domu i zobaczyłam Stefana pijącego krew z woreczka. Podbiegłam i go przytuliłam. Chwila! CO?! Krew? On pije krew!!! Oderwałam się od niego i zobaczyłam takie same "pęknięcia", co na twarzy Klausa. Wszystko dział się jak w zwolnionym tempie. Stefan spojrzał na mnie przerażony, tak jak Lexi. Do salonu wszedł Damon.

- Macie ochotę na wino z 19... - zobaczył, to co ja i zamarł. Spojrzał na mnie, podobnie jak tamci. Poparzyłam jeszcze na Stefana i na krew na jego ustach. Poderwałam się i wybiegłam z domu.

- Elena!

Nie odwracałam się. Biegłam cały czas przed siebie, nawet nie patrzyłam gdzie. Po prostu biegłam. Zatrzymałam się dopiero w lesie... Gdy zdałam sobie sprawę, że nie wiem, gdzie jestem. Usiadłam na liściach i rozpłakałam się. Chłopak,m który mi się podoba jest... kim? Wampirem? Prawdopodobnie tak jak Damon i Lexi. No tak, skoro istnieją czarownice, to czemu miałoby nie być wampirów? Po kilkunastu minutach uspokoiłam się na tyle, żeby móc zadzwonić do kogoś. Wyjęłam komórkę. No tak. Zero zasięgu. I co mam teraz zrobić? Odwróciłam się i poszłam, jak mi się zdawało, tam, skąd przybiegłam. Nagle zobaczyłam zarys człowieka przede mną. Podbiegłam i powiedziałam.

- Hej, wiesz jak wyjść z tego lasu?

- Tak - odpowiedziała kobieta i odwróciła się. Zobaczyłam... siebie? Czy ten wieczór może być jeszcze dziwniejszy.

- Jestem Katherine.

Poczułam jak uginają się pode mną kolana, a potem było już tylko czarno...